K.D Toont op Facebook foto’s van de “Wasplaats Hof van Staaien”, mooi om terug te zien.

Op internet lezen we volgende uitleg over een zo’n wasplaats; bijvoorbeeld in Frankijk: (Bron: http://nl.moulinlecygne.com/lavoir-wasplaats/)

Het wassen van het wasgoed is een grote onderneming. Het vuile wasgoed wordt op zolder of in de schuur neergezet in afwachting van de wasdag.
De wasvrouw bezat (of huurde!) een grote platte steen aan de rand van de rivier, het meer of de beek. Dat was haar werkblad. Verder heeft ze een kruiwagen, een zinken of houten ton en een rieten mand, een wasbord en een wasstamper (houten spatel) om de was mee schoon te slaan.
De was wordt gedaan door de vrouw des huizes, een bediende of een ‘professionele’ wasvrouw. Het beroep van wasvrouw kwam aan het begin van de 20e eeuw veel voor. De wasvrouwen wasten, steven en streken het wasgoed van de gegoede families.
Met grote manden of tonnen werd het wasgoed met de kruiwagen opgehaald om het veelal aan de rivier of in de wasplaats te gaan wassen.
Rokken omhoog en de mouwen opgerold, dan kon het werk beginnen.
Eerst werd het wasgoed nat gemaakt en in kleine stapels op de stenen neergelegd, vervolgens werden de stukken wasgoed stuk voor stuk ingezeept. Om het vuil goed te kunnen verwijderen werd het wasgoed op de steen schoon geslagen met een stamper en met een borstel bewerkt. Daarna werd het gespoeld en hielpen de vrouwen elkaar met het uitwringen van de grote stukken door ieder aan een kant het stuk wasgoed te draaien. Om het wasgoed te bleken werd het uitgespreid op het gras of de stenen en regelmatig besprenkeld met water.