De meest gemakkelijke manier om een nederlaag te vergoelijken, is de schuld afschuiven op de scheidsrechter. Dat men zelf soms slecht aan het voetballen is of de tactiek niet waarmaakt, vergeet men vaak.

Dat laatste was deze avond geenszins het geval bij STVV. Maar wat doe je als een ref als Jasper Verghote tijdens de eerste helft tussen OH Leuven en STVV dergelijke wanprestatie op de mat tovert. Gele kaarten voor een pruts bij STVV, geen kaarten voor aanslagen bij Leuven, Suzuki (als die dan al eens zichtbaar was) kreeg geen enkele fout mee. En als klap op de vuurpijl, een strafschop voor OHL die er in de verste verte geen was.

Nochtans was STVV de baas op Leuven gedurende de eerste 45 minuten. En dat meesterschap uitte zich vooral in het gedisciplineerd rondspelen om op tijd en stond Nazon te lanceren. Diezelfde Nazon schoot na enkele mislukte pogingen raak na een leuke actie en zette STVV verdiend op voorsprong. Voor de rest had Leuven niets te bieden buiten wat bonkige interventies. En toch trokken ze met 1-1 de kleedkamer in. Dankzij ref Verghote die zich als een puber liet vangen door een uitgekookte OH Leuven aanvaller en onterecht naar de stip wees. STVV weer een ontgoocheling rijker, en wij een grote illusie armer, namelijk die dat onze refs als neutrale scheidsrechters een match fluiten. Want ook de VA R-refs bleven doodstil … of monddood.

Na 10 minuten in de tweede helft had de match in feite moeten gespeeld zijn. Maar zowel Nazon als Filippov misten doelrijpe inleggertjes om de verdiende 1-3 op het bord te zetten. Maar niet dus.

20 minuten voor tijd gebeurde dan het onvermijdelijke. Weer eens op een standaardfase waarmee STVV toch zo erg sukkelt, scoorde Leuven uit het niets 2-1. Onverdiend? Maar wat koop je ervoor.

STVV liet echter de kopjes niet hangen, en bleef ervoor vechten met een tweede doelpunt naar het matcheinde toe van Nazon als resultaat. 2-2. Met dat punt kreeg STVV niet wat het verdiende. Maar het peil van de Belgische arbitrage weer een … stevige knauw.