Om de beste ervaringen te bieden, gebruiken wij technologieën zoals cookies om informatie over je apparaat op te slaan en/of te raadplegen. Door in te stemmen met deze technologieën kunnen wij gegevens zoals surfgedrag of unieke ID's op deze site verwerken. Als je geen toestemming geeft of uw toestemming intrekt, kan dit een nadelige invloed hebben op bepaalde functies en mogelijkheden.
De technische opslag of toegang is strikt noodzakelijk voor het legitieme doel het gebruik mogelijk te maken van een specifieke dienst waarom de abonnee of gebruiker uitdrukkelijk heeft gevraagd, of met als enig doel de uitvoering van de transmissie van een communicatie over een elektronisch communicatienetwerk.
De technische opslag of toegang is noodzakelijk voor het legitieme doel voorkeuren op te slaan die niet door de abonnee of gebruiker zijn aangevraagd.
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.
De technische opslag of toegang die uitsluitend wordt gebruikt voor anonieme statistische doeleinden. Zonder dagvaarding, vrijwillige naleving door je Internet Service Provider, of aanvullende gegevens van een derde partij, kan informatie die alleen voor dit doel wordt opgeslagen of opgehaald gewoonlijk niet worden gebruikt om je te identificeren.
De technische opslag of toegang is nodig om gebruikersprofielen op te stellen voor het verzenden van reclame, of om de gebruiker op een site of over verschillende sites te volgen voor soortgelijke marketingdoeleinden.
Refuge van Sint-Truiden (“groen waterke”) te Mechelen:
Het refugehuis of korter het of de refugie (of als in het Latijn het refugium) van een in een tamelijk verre streek gevestigde rooms-katholieke abdij of klooster kon een functie hebben in strikte betekenis als toevluchtshuis, waarin ook archieven en kostbaarheden veilig gesteld waren. Daarnaast deed het veelvuldig dienst als retraiteoord en kon het de rol vervullen van een onofficiële ambassade of consulaat, lobbying centre en antenne in een invloedrijke stad.
Gezien Mechelens historisch belang vooral in de 15e en 16e eeuw en ook daarna als zetel van de primaat van de kerkprovincie België (sinds lang voor de onafhankelijkheid van de gelijknamige staat, Belgica en Belgium geheten), die in elf gevallen een kardinaal en dus potentieel adviseur van de paus aan het hoofd had, zal het niet verbazen dat er een groot aantal refugies binnen de Mechelse stadsmuren gevestigd zijn geweest.
Van langsom verloren de refugies hun reden tot bestaan. Als ze dan niet verkocht werden en/of een geestelijke herbestemming kregen, dienden ze als luxueuze stadsresidenties voor abten, of raakten al dan niet in verval als vastgoedinvestering. De tijdsgeest van de 18e eeuw, met bemoeiingen van ‘Keizer-Koster’ Jozef II, steeds meer sluitingen van abdijen en conventen, en uiteindelijk de Franse Revolutie, bespoedigden hun verdwijning.
De abdij van Sint-Truiden werd omstreeks 655 gesticht door de heilige St-Trudo Na diens dood en zijn heiligverklaring, werd het klooster een pelgrimsoord. In de 9e eeuw, waarschijnlijk kort na 817, werd de Regel van Benedictus (Regula Benedicti) aangenomen.
In de 16de eeuw richtte de abdij een refugie op in het Mechels stadscentrum. Thans doet het gebouw dienst als aartsbisschoppelijk archief; via het overdekte bruggetje is de refugie rechtstreeks verbonden met het aartsbisschoppelijk paleis.
Dit Mechels idyllisch hoekje werd in de loop van diens schilderscarrière tijdens verschillende seizoenen meermaals door de Mechelse Rik VERHEYDEN op doek vastgelegd, zoals je op de foto ziet.
Egide Henri Marie Eugenie (Rik) Verheyden, geboren in de Onze-Lieve-Vrouwestraat te Mechelen op oudejaarsdag in 1875 en overleden op de Belgische nationale feestdag in 1954, was een schilder van stadsgezichten, figuren en stillevens.
Reeds in 1888-1889 was Rik een leerling in de Mechelse Academie; later schilderde hij doekjes die hij verkocht en waarvan hij leefde.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog bleef Rik Verheyden verder werken in Mechelen, waar hij het toenmalige leven in het bezet Mechelen op doek vastlegde. Hier schilderde hij, als één van de weinig overgebleven kunstenaars, de verwoestingen van zijn stad, waaronder de gebombardeerde vleeshal op de verwoeste IJzerenleen, de soepbedelingen aldaar, enz.
Dit in tegenstelling tot zijn toenmalige Mechelse collega-schilders die naar het buitenland vluchtten of de oorlog (daar) op hun manier verbeeldden (zoals Alfred Ost, Rik Wouters, Paul du Trieu de Terdonck, Prosper de Troyer).
Rik Verheyden was één van de eerste leden van de Brusselse letterkundige (en later uitgebreid tot kunsten-) genootschap ‘De Distel’ die heeft bestaan van 1881 tot 1928.
Tevens nam hij deel aan de activiteiten van de Koninklijke Mechelse Sint-Lucasgilde, gesticht door de Mechelse kunstschilder Willem Geets.
Tussen 1930 en 1940 was Rik Verheyden zelf ook leraar aan de Academie. Daarna raakte hij echter om onduidelijke reden zodanig op de sukkel dat hij zelfs bij de bezettende Duitsers brood en soep ging bedelen in ruil voor een schilderijtje.
Zijn ogen werden zodanig zwak dat hij halfblind werd; zijn verminderend gezichtsvermogen dwong hem uiteindelijk in 1941 met schilderen te stoppen. Aan de buitenwereld vertelde hij steeds dat hij blind was geworden omdat hij de zon had geprobeerd te schilderen.
Tot slot kende Rik Verheyden een dramatisch levenseinde; op het einde van zijn leven werd hij opgenomen bij de Zusterkes-der-Armen in de Van Kerkhovenstraat te Mechelen waar hij berooid, vergeten en totaal miskend overleed op 21 juli 1954.
Bonjour, Je vous remercie pour l’évocation de la vie de mon grand-père maternel Rik Verheyden.
J’essaye en vain de trouver un responsable de la culture de Malines afin d’organiser un évènement à l’occasion des 150 ans de sa naissance. je me tiens à la disposition de toute personne pouvant m’aider dans ma quête. Je possède de nombreuses oeuvres ainsi que différentes études pouvant servir à l’évènement.
Voici mes coordonnées DELVIGNE Laurent .Rue Fritz Toussaint 13 à 1050 Ixelles. Gsm 0499219531
D’avance je vous remercie et vous prie d’agréer l’expression de mes sentiments distingués.
Delvigne Laurent