Een verpleegster heeft het over het voorbije jaar, een verschrikkelijk jaar.

“Terwijl anderen zeggen dat 2020 het saaiste jaar ooit was, kan ik je vertellen dat 2020 het meest verschrikkelijke jaar in mijn leven is tot nu toe. Niet omdat ik zo hard moet werken maar omdat ik dingen heb gezien die een 24-jarige niet zou moeten zien. Omdat ik zo veel handen heb vast gehouden van patiënten terwijl ze hun laatste adem uitblazen, gewoon omdat ik niet wil dat iemand alleen dood moet gaan. Omdat ik zoveel familieleden tranen heb moeten bezorgen door te vertellen dat niet iedereen in het ziekenhuis mag komen om afscheid te nemen van hun vader of moeder, opa of oma.

Terwijl anderen ‘corona-moe’ zijn omdat ze de lockdown zat zijn, ben ik ‘corona-moe’ omdat ik zowel fysiek als mentaal opgebrand ben. Terwijl anderen de lockdown zat zijn, proberen wij ons hoofd boven water te houden met steeds minder verpleegkundigen.

De besmettingscijfers nemen weer toe terwijl het verpleegkundigenteam steeds verder uitdunt. Wanneer mij eerst verteld werd dat ik vrij zou zijn met kerst, wordt mij nu gevraagd om toch te komen werken omdat we simpelweg de bezetting niet meer rond krijgen.  Terwijl anderen zich druk maken over het feit dat ze kerst maar met drie personen mogen vieren, maak ik me zorgen of ik überhaupt kerst kan vieren.

Als verpleegkundige leg je een eed af waarin je belooft dat de belangen van jouw patiënt altijd centraal zullen staan. Dat je zal zorgen voor degenen die zorg nodig hebben. Ik denk dat ik namens iedere zorgverlener mag spreken als ik zeg dat wij op dit moment ook wat zorg van jullie nodig hebben. Ik vraag niet om medelijden maar ik vraag om begrip; laten we nog even ons best doen, nog even volhouden om die besmettingscijfers laag te houden zodat een derde golf voorkomen kan worden. HOU VOL!”
Kirsten de Haan