Nazon kent zijn straf: vier zondagen waarvan twee voorwaardelijk tot volgend jaar. Dat wil zeggen: bij een volgende rode kaart twee speeldagen extra. Als je het ons vraagt, van de pot gerukt.
Plots ligt daar, naar het matcheinde toe, een Bruggeling te kermen en te tollen op het Truiense kunstgras, en iedereen dacht: dood! Niemand wat gezien, niks te verklaren met TV-beelden, de VAR blijft stil en de scheidsrechter heeft ook geen “bal” gezien. Maar een tuimeling of drie verder, gaat de heer Put toch eens kijken en staat er aan een overkant een lijnrechter, die blijkbaar nu alles gezien heeft en daarvoor zo blind was als een mol. Rood voor Nazon. Zoals we zegden, van de pot gerukt. Nog meer van de pot gerukt zijn de vier speeldagen schorsing die hiervoor worden uitgesproken. Blijkbaar heeft men wel degelijk rekening gehouden met het feit dat de morsdode Bruggeling, na het rood voor Nazon, miraculeus weer tot leven kwam met een smile van de ene oor tot de andere. Niet dus.
Men zegt dan wel dat STVV grossiert in rode en gele kaarten. Maar het toch zo consequente scheidsrechterkorps speelt dapper mee in deze recordpoging.
In Brugge schreeuwt men dan nog moord en brand dat de fout van De Ridder op De Ketelaere donkerrood verdiende. En waarom? Hun God, Hans Vanacken, zowat de maagd Maria op het speelveld, kreeg voor “krek dezelfde fout” ook rood en een schorsing. Ook weer van de pot gerukt. En dat het Referee-department zoals dat klinkt in schoon Vlaams, de Brugse twitteraars en Facebooktokkelaars achterna holt bevestigt deze stelling alleen maar. Dat Peter Maes hierover niet tegen de haren van de scheidsrechters wil in strijken, begrijpen we om diplomatische redenen wel.
Jammer, Belgisch voetbal, maar hiermee doe je niet aan klantenbinding. Maar ja, het televisiecontract is ondertekend en de centen ervan stromen binnen. En voor de rest: “Après moi, le déluge”, zou Lodewijk XV gezegd hebben na de Slag bij Roßbach in 1757, die een rampzalige nederlaag was voor de Fransen. Hopelijk niet voor het Belgisch voetbal.
