In beeld: Philip Zurinckx bij het dierenasiel in Sint-Truiden: “Aan een groot deel van de honden hier bij ons is er maanden werk om ze sociaal te maken en klaar zijn om ze ter adoptie aan te bieden.”

De dierenasielcentra in Vlaanderen zitten overvol. In onze provincie alleen al kunnen tientallen honden niet opgehaald worden, ondanks de dagelijkse aanvragen van mensen die hun hond weg willen doen en ondanks een dringende vraag van inspecteurs die toezien op het dierenwelzijn. Daarnaast lees en hoor je verhalen over honden die agressief gedrag vertonen. Zo werd een man op bezoek bij zijn zus onlangs nog door een stafford aangevallen. Gelukkig zonder al te veel erg. Maar begin januari verloor een peutertje van anderhalf jaar bijna een armpje en een beentje nadat het onverwacht door een hond werd toegetakeld, en vorige zomer werd een jongetje van 6 fel gebeten en had het twintig hechtingen nodig. Bijtincidenten met honden komen vaker voor, zo blijkt ook uit PV’s voor hondenbeten. Wat is er toch aan de hand? TruiensNieuws sprak met Philip Zurinckx, de voorzitter van de vzw Dierenvrienden én de bezieler van het Truiens dierenasiel.

Honden begroeten me met hun geblaf als ik uit de wagen stap  aan het dierenasiel van Sint-Truiden, in de industriezone Schurhovenveld naast de Tongersesteenweg. Het is er druk. Mensen komen hun vlaaien afhalen om de kas te spijzen en het blijkt net het moment te zijn dat kandidaat-vrijwilligers een rondleiding krijgen. Philip Zurinckx komt naar me toegestapt, een vriendelijke man, die samen met collega’s uit Limburg de onhoudbaarheid aanklaagt van overvolle dierenasielen en een lans breekt voor een ander dierenwelzijnsbeleid.

TN: “Vanwaar die noodkreet, Philip?”

Philip: “Het gaat helemaal de verkeerde kant op met het dierenbeleid in Vlaanderen. “Wist je dat inspecteurs ons vragen om bij inbeslagnames voor die honden te zorgen, wij momenteel aan die vraag niet kunnen voldoen. De tendens van overvolle dierenasielcentra is al enkele jaren bezig, en nu loopt het potje over. Het is té gemakkelijk om een hond aan te schaffen. Ik pleit voor een dringende aanpassing van het beleid waardoor mensen niet zo snel een hond kunnen kopen en beter geïnformeerd worden over de gevolgen van het in huis nemen ervan.”

“Maar waar ligt dan de oorzaak? Wat is er dan aan de hand?”

Philip: “De sector van hondenverkoop is zo gecommercialiseerd dat het compleet uit de hand loopt. Puppy’s worden gezien als een economisch product! Die worden binnen het uur aan huis geleverd. De commerciële sector wil maar één ding: verkopen. Mensen willen graag snel een hondje maar ze worden niet geïnformeerd over het soort hond dat ze graag willen. Heb je een actieve levensstijl of eerder een passieve? En wat doe je als je een energieke hond in huis neemt maar je moet de ganse dag gaan werken? Je moet met een hond ook echt bezig zijn. Sommige rassen vragen zelfs enkele uren activiteit en aandacht per dag.”

“Dus kwekers gaan te snel over tot verkoop?”

Philip: “Er zijn er die goed bezig zijn en hun tijd nemen om de hondjes sociaal op te voeden. Maar inderdaad, het kweken in Vlaanderen leidt bij een aantal onder hen tot maximale winsten maken door veel en snel te verkopen. Die massaproductie zorgt ervoor dat honden niet sociaal zijn en dat veel mensen die met goede bedoelingen een hond gekocht hebben, toch geconfronteerd worden met het feit dat veel van deze honden het moeilijk hebben om in onze maatschappij te functioneren. Het is dààr dat minister Weyts van Dierenwelzijn iets aan kan doen. Maar hij vertikt het.”

(Lees verder onder de foto)

In beeld: vzw Dierenvrienden van Sint-Truiden krijgt giften en het dierenasiel kan rekenen op veel vrijwilligers

 

“U wil dat mensen op voorhand goed geïnformeerd worden en de tijd nemen voor ze een keuze maken?”

Philip: “Mensen moeten inderdaad veel meer informatie krijgen. Maar ze kiezen snel snel de mooiste, in plaats van degene die het best aan hun verwachtingen kan voldoen. Honden worden gekocht en dan ineens komen de eigenaars tot de vaststelling dat de hond niet in hun leefwereld past. Te groot, te veel blaffen, te sterk, te actief. Neem nu een hond die gekweekt wordt om te jagen, die geeft dat jachtinstinct genetisch door. Als je dan op voorhand niet beseft wat voor puppy je in huis haalt, zit je met de gebakken peren. Met soms emotionele drama’s, want kinderen gaan zich al snel hechten aan een dier en geven het niet graag af.”

“Dus mensen doen hun hond na een tijdje gewoon weg als voor hen de situatie onhoudbaar wordt?”

Philip: “Precies. En dat had kunnen vermeden worden. Mensen ontdekken te laat dat ze er te weinig tijd voor hebben en soms ook de kennis niet. Bovendien levert die massaproductie honden af die sociaal soms erg beperkt zijn. Dat zorgt voor een vertraagde doorstroming in de asielen. Aan een groot deel van de honden is er hier bij ons maanden werk vooraleer ze klaar zijn om ze ter adoptie aan te bieden. Sommigen willen na een jaar een andere hond, anderen zelfs al na twee maanden. Het zijn dat soort impulsaankopen waardoor wij met overvolle centra zitten. Want uiteindelijk moeten wij het allemaal maar gaan oplossen. Terwijl de sector zelf er veel geld aan verdient. Dat minister Weyts niks doet zou kunnen betekenen dat er een zware financiële lobby achter zit. Vlaanderen is momenteel een regio met een massaproductie van honden als huisdier. Er zijn kwekerijen met 400 volwassen honden, puur en alleen om te kweken, en dat met een minimum aan personeel. En dat is wettelijk allemaal toegelaten.”

“Dat lijkt op dierenverwaarlozing.”

Philip: “Dat is het ook. Ik heb weet van een kwekerijen in oude varkensstallen waar enkel twee dezelfde mensen de honden opkweken. Die puppy’s worden al met een sociale achterstand geboren en worden bange diertjes. Een paar nestjes grootbrengen is in feite een volledige dagtaak. Ze aaien, hen verzorgen, zodat ze een band met mensen krijgen. Dus ik vind heel die commerciële massaproductie niet correct, niet naar de hond en niet naar de koper toe. Er is te weinig beroepsfierheid! Zo was er iemand die op een appartement woont en een puppy gekocht had die intussen 40 kg was. Nog twee bejaarde mensen die een Mechelse herder puppy gekocht hadden en hem nu niet meer aankonden. De honden waarvan het meeste afstand wordt gedaan, blijven Mechelse herders, staffords en huskies. Honden die amper contact gehad hebben met andere honden kunnen meestal niet samen in een hok worden gezet waardoor het plaatsgebrek bij ons alsmaar groter wordt. Er moet dringend een wetswijziging komen zoals in onze buurlanden.”

https://www.dierenasielsinttruiden.be/help-ons/steun-ons

Interview: Rudi De Cock