Een vraagje voor de 65-plussers: wie herinnert zich nog de Sneppekewedstrijden van Het Belang van Limburg op Stayen, wedstrijden die steevast werden afgesloten met een plastic bal en … een Coca-Cola? En die mannen die aan een razend tempo de flesjes konden openen? Maar ook het bezoek van die Coca-Colamannen in hun groene pakken aan de school wanneer ze een Coca-Cola mochten proeven?  

Jullie waren de babyboomers die in de naoorlogse periode mochten proeven van het zwarte goud uit Amerika. Maar weten jullie dat de allereerste bottelarij van Cola-Cola in België in … Sint-Truiden stond? Niet in Hasselt, Brussel of Antwerpen! 

Voor de Tweede Wereldoorlog werd Coca-Cola verkocht door de brouwerij Meurice in de Spoorwegstraat in Sint-Truiden, en die drank          werd met de boot uit de States ingevoerd. Tijdens de oorlog kwam een Amerikaanse officier, Sam Deal, naar Sint-Truiden en toevallig kreeg hij logement bij Jean Meurice die fier een bak met 24 flesjes Coca-Cola toonde aan zijn gast. De Amerikaan voorspelde toen dat Coca-Cola de ganse wereld zou veroveren 

Limburgse Moderne Bottelarij
Coca-Cola is al sinds 1927 verkrijgbaar in ons land en de producenten kozen ervoor om de distributie niet zelf in handen te nemen maar de productie en verdeling over te laten aan onafhankelijke botteraars. Op 1 april 1947 stapte Jean Meurice in het avontuur. De families Meurice en Grené richtten samen Limobo op, de Limburgse Moderne Bottelarij. Eerst was het bedrijf verdeler, vanaf 1949 startten de families ook met bottelen en werden bovendien concessiehouder. In Sint-Truiden stond de allereerste zelfstandige Coca-Colabottelarij van Europa. Limobo was en bleef een familiebedrijf. Toen in 1958 de gezinsfles op de markt kwam, trokken ze met deze familiale fles van huis tot huis om het product te promoten: de mensen mochten proeven en kregen een bon om in de winkel een fles Coca-Cola af te halen. 

Een open fabriek
Het familiebedrijf startte in een gebouw aan de Spoorwegstraat en de Tiensesteenweg, maar vlug werd het te klein en in 1952 verhuisde Limobo naar een fonkelnieuw fabrieksgebouw in de Gazometerstraat. Daar stond van 1882 tot 1946 een gasfabriek, vandaag ook de straatnaam. Die site was ook al te klein en in1956 kwam er al uitbreiding via plannen door architect P. Van Mechelen. Via de indrukwekkende vitrines konden de voorbijgangers zien hoe hun lievelingsdrank “geflest” werd. In 1974 verhuisde Limobo naar een industrieterrein in Hasselt. De directieleden van Limobo voerden wel onderhandelingen met het Truiense schepencollege om elders in de stad te kunnen uitbreiden, maar de keuze viel uiteindelijk op Hasselt wegens praktische en logistieke redenen. Toen kwam het gebouw in handen van de Regie van Telegrafie en Telefonie, de RTT, nu Belgacom. De iets oudere generatie herinnert zich steevast de flesjes Coca-Cola die aan een hels tempo aan de ramen passeerden, volgens Jean Meurice om te tonen wat men deed in de fabriek: van spoelmachine over de transportband naar de vuller, alles was open en bloot te bewonderen. De Cola-Cola arriveerde in Sint-Truiden in stroopvorm en het water om de Coca-Cola af te werken kwam uit één van de waterputten in het gebouw. De diepste put zou 90 meter diep geweest zijn. 

Leegstand en verloedering
Na het vertrek van de RTT stond de fabriek enkele decennia leeg. Ze werd voor het laatst opengesteld op de Open Monumentendag van 2008. Vandaag is er van dit industrieel erfgoed niets meer te bespeuren. Het werd met de grond gelijkgemaakt om plaats te ruimen voor de huidige Gazometersite, kortweg de Gazo. In 2006 sprong AGOST in de dans. Het Autonoom Gemeentebedrijf voor de Ontwikkeling van Sint-Truiden wilde deze blinde vlek in het stadsweefsel wegwerken. 

Multifunctioneel complex
Agost kwam op het lumineuze idee om er een multifunctioneel complex te realiseren, gekoppeld aan een woontoren met appartementen en een kantooromgeving voor tal van welzijnsorganisaties zoals de naschoolse kinderopvang, een ‘kindinfopunt’, een vestiging van Kind en Gezin, het CLB, de opvoedingswinkel, het centrum voor kinderzorg en gezinsondersteuning De Hummeltjes, een lagere school, de Muziekacademie en een ondergrondse parking, stockageruimte voor de dienst erfgoed en een fuifzaal voor de jongeren. Missie geslaagd, want vijftien jaar later is de droom werkelijkheid en doet het GAZO-project de stationsomgeving opnieuw opleven. 

120 uur op 178 gebruikt
Wat het GAZO-project eens zo bijzonder maakt, is dat dit omvangrijke bouwprogramma (24.400 m²) gerealiseerd is op een site met een relatief beperkte footprint (6.400 m²).  Het complex wordt gebruikt van zes uur ’s ochtends tot elf uur ’s avonds, en dat bijna zeven dagen op zeven. Iedere ruimte kan fungeren als vergader- of ontmoetingslokaal, de refter kan dienstdoen als buurtcentrum, de kinderopvang maakt na de schooluren gebruik van de speelplaats, in de klassen van de school verzamelen ’s avonds zevenhonderd studenten van de muziekacademie. Dat noemen ze nu eens een optimaal gebruik. Zo verdween de Coca-Cola wel uit het straatbeeld maar kreeg de stad er een waardevol complex voor in de plaats.