De 47-jarige Serge Enckels heeft afgelopen weekend een looptocht gemaakt van Kerkom-bij-Sint-Truiden naar de Vlaamse Kust, meer bepaald naar Middelkerke. Hij wil daarmee een eerbetoon brengen aan zijn zoontje die op vijfjarige leeftijd de strijd tegen kanker verloor. Serge wil met zijn tocht ook de vzw Vilomah in de kijker zetten, waar hij deel van uitmaakt. We willen lotgenoten helpen bij het traject dat ze afleggen nadat ze vernemen dat ze hun kindje zullen moeten afgeven.
“Het was een zeer intense en bijzondere ervaring”, steekt Serge Enckels (47) van wal. “Ik voel me fysiek heel goed en ik heb geen last van blessures, krampen of stijfheid. Je zal me niet horen klagen. Mentaal voelde ik me zaterdag na aankomst in Middelkerke nederig en emotioneel. Na het douchen heb ik kort een moment van besef gehad over wat ik net gedaan had, wat resulteerde in oncontroleerbaar huilen en lachen tegelijk.”
Serge liep zijn unieke fysieke prestatie in 33 uur tijd van bij hem thuis in Kerkom tot aan de zee, maar liefst 230 kilometer. Met deze stunt wil hij de vzw Vilomah in de kijker zetten. “De vzw is opgericht voor ouders met een kind dat palliatief is. Zelf verloor hij met zijn partner Livia drie jaar geleden hun zoontje Kenric. Hij was toen vijf jaar en verloor de strijd tegen kanker. Wij gingen door een hel. Gevoelens van frustratie, agressie en zelfs verslavingen passeerden, tot ik deelnam aan de Grand Slam del Sahara en 100 kilometer door de woestijn liep. Daar besefte ik dat dit het soort uitdaging zijn die ik nodig heb in mijn verwerkingsproces.”
Ultraloop
De nieuwe uitdaging werd de ultraloop naar Middelkerke. Geen toevallige bestemming, want Middelkerke is voor het ouderpaar sinds jaar en dag een tweede thuis. “Ik heb nog een filmpje gepost voor de start van mijn ultramarathon, waarop je Kenric met de voetjes in het water ziet lopen. Zoiets simpel hé, maar een herinnering die ons echt gelukkig maakt. Het hakt er zo hard in, maar hierdoor weet ik weer waarom ik dit doe. De marathon is een lijdensweg, het verlies van Kenric is dat ook. Op die manier zijn we met elkaar verbonden.”
Serge vertrok vrijdagochtend om 9 uur in Kerkom. Twaalf uur later stond hij 100 kilometer ver en na 24 uur was dat al 160 kilometer. “Mijn partner Livia speelde voor bezemwagen en begeleidde me tijdens de route. Ik probeerde elk uur 8 kilometer te lopen en de tijd die ik overhad, heb ik gewandeld. ‘s Nachts werd het behoorlijk koud en moest ik opletten dat ik me daar niet te warm op zou kleden, want dan zou ik te hard gaan zweten. Toen ik begon te hallucineren heb ik een power-nap gedaan van een halfuurtje in de wagen.” Met de hulp van ingelezen boeken, een vleugje muziek, heel wat cafeïne en natuurlijk de constante steun van zijn partner geraakte Serge na 33 uur in Middelkerke.
Vilomah
Met zijn onderneming wil Serge de vzw Vilomah in de spotlight zetten. ”Dankzij Vilomah leeft Kenric verder. We willen lotgenoten helpen bij het traject dat ze afleggen nadat ze vernemen dat ze hun kindje zullen moeten afgeven. In België doen ze heel veel om een ziekte te bestrijden, maar de nazorg kan nog een stuk beter. Uit eigen ervaring hebben we geleerd wat er nodig is. Onze groep op Facebook telt zo’n 70 ouders die elkaar vragen kunnen stellen en steunen. Na de begrafenis val je in een zwart gat en daar willen wij inspringen en er zijn voor de ouders. Vilomah betekent ‘tegen de natuurlijke orde’. Want een kind dat voor zijn ouders sterft, dat hoort gewoonweg niet.”
Serge blikt op zijn ultraloop met een zeer goed gevoel terug. “Ik was enorm verrast door het massale eerbetoon aan Kenric en de steunbetuigingen. Het was absoluut hartverwarmend om dit te mogen meemaken”, besluit hij.
