De Milieuraad van Sint-Truiden klaagt aan, met luide stem en trieste foto: “Weer een grote boom (omtrek zaagvlak 2,50 m) gekapt in de binnenstad van Sint-Truiden en nog drie iets minder grote, allemaal in de Schepen Dejonghstraat. Ze moes ten wijken voor koning auto!
Nog scherper in zijn kritiek is het fotokopiezaak van Norman Raeymaekers in diezelfde Schepen Dejongstraat die al van het begin van de werken aan den lijve heeft mogen ondervinden wat werken voor zijn deur zijn! Hij spuwde zijn ongenoegen, vooral naar de politiek toe, op Facebook.
Een gemiste kans.
’t Zal niemand verbazen als ik zeg dat ik niet erg hoog oploop met de Truiense politiek en ik dank mijn vrouw nog elke dag dat ze me heeft weerhouden met één van hen op de lijst te gaan staan, want het cliché: “eens ze er aan zijn, vergeten ze alle mooie beloftes”, blijkt eens te meer.
Maar gisteren werd er een reuzenboom geveld in de Schepen Dejonghstraat en dat ging niet ongemerkt voorbij. Een spectaculair half uurtje onder het toeziend en goedkeurend oog van de opdrachtgever.
Ergens had ik gehoopt, onnozel dat ik ben, dat ze toch even het hoofd had binnengestoken en gezegd had: “sorry dat het hier zo lang duurt, ’t is nu al een jaar dat jullie in de miserie zitten en ’t gaat nog minstens een half jaar duren, maar ’t gaat mooi zijn, dat beloof ik je. Kan ik iets doen om je lijden te verzachten?”
Even leek het te gebeuren, mijn hartje maakte een vreugdesprong, maar er werd enkel gevraagd waar de medewerker was die ik wel had weten te strikken om mijn gemoed toch gerust te stellen, want eerlijk mensen, ’t is als zelfstandige echt niet fijn om zo van de buitenwereld afgesloten te worden, met een stapel buizen voor uw deur, met gevaarlijke stoepen en dreigende voertuigen die op en af de straat paraderen, waarbij de beloofde planning steeds weer wijzigt, zeker niet na anderhalf jaar coronamaatregelen.
’t Zou alleszins bijzonder sympathiek geweest zijn. Vandaar de titel een gemiste kans.
