Sinds november 2023 vecht Jolien Janssens uit Sint-Truiden tegen borstkanker met twee uitzaaiingen. Een diagnose die haar leven volledig op z’n kop zette, maar haar strijdlust niet brak. In een eerlijk en diepgaand gesprek vertelt ze over haar traject, haar verlies, maar ook haar hoop en engagement, zoals haar benefietevenement ‘Pink Promenade’. “Ik voel mij soms geen deel meer van de maatschappij. Maar dat gevoel wil ik ombuigen tot iets verbindends.” Jolien organiseert op 18 mei haar tweede Pink Promenade. Je kan het volledige interview onderaan dit artikel herbeluisteren.

 

  • INTERVIEW. Een openhartig gesprek met de Truiense Jolien Janssens over borstkanker, veerkracht en verbondenheid
  • Interviewer: Rudi De Cock (Trudo FM / TruiensNieuws)
  • Beelden © Jolien Janssens / Media Haspengouw
  • Lees verder onder de foto

Rudi: Jolien, laten we beginnen bij het begin. Wanneer kreeg jij je diagnose?

Jolien: In november 2023 begon het met onderzoeken en kwam de officiële diagnose. Borstkanker, en niet de minst agressieve. De kanker was uitgezaaid naar mijn oksel en zelfs tot in mijn hals. Dat sloeg in als een bom. Ik ben een jonge, gezonde vrouw. Ik heb altijd goed voor mezelf gezorgd. Het voelde vooral ontzettend oneerlijk.

Rudi: Hoe reageer je dan, op zo’n moment?

Jolien: Het klinkt misschien raar, maar ik was vooral verbaasd. Ik was niet boos of verdrietig in eerste instantie — gewoon compleet overrompeld. Gelukkig was mijn mama bij mij. Zij is er altijd geweest, bij elk onderzoek, elke afspraak. Zonder haar had ik dit niet aangekund.

Rudi: Hoe ging je omgeving ermee om?

Jolien: Iedereen was geschokt. Ik moest me al snel moest ik me ziek melden op het werk, want ging over een agressieve kanker en de chemo sloeg hard in. Dat werd niet goed opgevangen door mijn werkgever. Uiteindelijk verloor ik mijn job, dat was pijnlijk. Er is een verschil tussen ziek zijn en doodziek zijn, maar dat werd daar niet gezien.

Rudi: En dan begon je behandeling?

Jolien: Ja. Begin januari startte ik met de eerste chemokuur: vier zware chemo’s. Mijn haar begon uit te vallen. Ik had lange blonde lokken, maar heb beslist om ze preventief af te scheren. Die controle wou ik zelf houden. Daarna volgde een tweede reeks van twaalf wekelijkse chemo’s. Daardoor vielen ook mijn wimpers en wenkbrauwen uit. Dat vond ik emotioneel nóg moeilijker. Je kan haar verstoppen, maar wenkbrauwen en wimpers… dat zie je meteen. En je voelt je aangekeken door mensen.

Rudi: Wat gebeurde er na de chemokuur?

Jolien: In juli heb ik een borstamputatie ondergaan, met okselklierverwijdering. De hals konden ze niet opereren door het sleutelbeen, dus daarvoor kreeg ik in september negentien bestralingen. En daarna volgde nóg een chemokuur: veertien sessies. Daarvan moet ik er nu nog drie. Het is zwaar, maar ik ben blij dat het einde in zicht is.

Rudi: En dan?

Jolien: Dan begint revalidatie, om fysiek weer een beetje op krachten te komen. Mijn lichaam heeft zoveel moeten incasseren. De borstreconstructie is gepland voor maart 2026 — dat is nog ver, maar door de bestraling is het weefsel beschadigd en moet ik wachten. En in tussentijd laat ik mijn haar weer groeien. Niet meer die lange lokken, eerder een pittig carréke. Maar ik link die korte haren wel aan de ziekteperiode. Dus: terug naar mezelf.

Rudi: Hoe voel jij je vandaag?

Jolien: Fysiek ben ik moe, maar mentaal voel ik me soms nóg vermoeider. Wat ik het moeilijkst vind? De wereld die gewoon doordraait. Terwijl mijn leven stilstaat. Je voelt je plots zó anders, zó buiten de stroom. Mensen bedoelen het goed, maar vergeten snel. En ziek zijn is één ding… maar vergeten worden, dat is erger.

Rudi: En toch toon je zoveel weerbaarheid. En je neemt initiatief zoals nu met je Think Promenade. Sterk!

Jolien: Ik bén ook weerbaar. Ik ben strijdlustig. Er zijn dagen dat ik huilend op de zetel lig, maar ik krabbel altijd weer recht. En als ik mijn verhaal kan delen, voel ik me weer een beetje meer verbonden met de wereld. Dat doet me deugd.

Rudi: En die verbondenheid, die breng je ook tot leven met jouw Pink Promenade.

Jolien: Klopt. Op zondag 18 mei organiseer ik die voor de tweede keer, ten voordele van Think Pink. Er zijn wandelingen van 3, 7 en 11 kilometer, je kan ook lopen. Er zijn koffie, koekjes en madeleintjes, en net als vorig jaar lekkere vleesstokjes (arrosticini) gebakken door Benjamin Tonon (foto), de bekende creatieve Limburgse artiest. Verder is er muziek, de kids kunnen hun gezicht of armen laten omtoveren met een kleurrijke facepaint van vlinders tot tijgers, en er is vooral veel gezelligheid en warmte. Iedereen is welkom, jong en oud. De opbrengst gaat volledig naar het goede doel.

Rudi: Dat klinkt als een dag met een hart.

Jolien: Dat is het ook. Kleine gebaren kunnen zó’n groot verschil maken. Het gaat niet alleen om geld, maar ook om samenzijn. Een babbel. Een blik van herkenning. Een knipoog. Dat zijn de dingen die mij overeind houden.

Rudi: Je voelt je ook dankbaar naar mensen toe begrijp ik. 

Jolien: Ja. Ik wil zoveel mensen bedanken: mijn familie, mijn vrienden, mijn ex-collega’s. En zeker ook Filip Stulktjens van Impermo waar het event zal doorgaan. En ook één iemand in het bijzonder, zij weet dat ik haar bedoel, mijn ‘sunshine’. Dankzij haar ben ik vandaag hier, dankzij haar ben ik met jou in contact gekomen.

 

Rudi: Tot slot: wat wil je mensen meegeven die dit lezen of herbeluisteren?

Jolien: Dat er in elk donker moment nog iets lichts kan groeien. Ik ben ziek, maar ik leef. En ik ben nog lang niet klaar met leven. En kom allemaal gerust naar de Pink Promenade. Zo steunen we samen Think Pink, een vzw die heel veel betekent voor mensen met borstkanker en veel voor hen doet.”

 

De Pink Promenade vindt plaats op zondag 18 mei, van 10u tot 17u bij IMPERMO, ingang langs de Fabriekstraat, Sint-Truiden. Info & (vrijblijvende) inschrijving via pinkpromenade@outlook.be

 

 

 

HERBELUISTER hier het volledige interview met Jolien