Negen leerlingen, samen met leerkrachten, oud-leerkrachten en andere medebegeleiders trokken voor een project- en inleefreis van drie weken naar Madagaskar. Hasp-O Zepperen heeft op het eiland een zusterschool in Ejeda. Het werd een inspirerende en waardevolle reis om nooit te vergeten. “De leerlingen zijn er alvast zeer rijk van geworden, rijk aan levenslessen, belevingen en ervaringen: die 3 weken zullen blijven leven in het verdere leven van deze jonge mensen”, vertelt reisbegeleider Jaak Poncelet.

  • Teksten: leerlingen en reisbegeleiders
  • Foto’s © Hasp-O Zepperen

 

Op vrijdag 28 maart vertrokken 9 leerlingen en 6 begeleiders van Hasp-O Zepperen naar het arme Madagaskar, meer bepaald naar Ejeda (Zuid-Madagaskar). 80 % van de bevolking leeft er onder de armoedegrens. 60 % gaat niet naar school. De hygiëne en gezondheidszorg zijn slecht: een meerderheid van de bevolking heeft bijvoorbeeld geen WC of latrine. Er is een tekort aan drinkbaar water. Ondertussen blijft de bevolking zeer sterk toenemen. Gaat er straks voor iedereen voldoende eten zijn? Uitgerekend in dat “vergeten” land hebben de leerlingen van Zepperen een inleef- en projectreis ondernomen.  In Tulear hadden onze leerlingen aangename contacten met studenten van de universiteit. Ze maakten kennis met hun cultuur en konden genieten van hun traditionele dansen.

Projecten

De route van Tulear naar Ejeda is een hele onderneming. De streek heeft in februari nog erg geleden onder het barslechte weer met cyclonen en overstromingen. De 250 kilometerslange broussewegen waren een hel, zeker na een tocht van meer dan 1000 kilometer van Antananarivo naar Tulear via de Route Nationale, waar men slechts gemiddelde snelheden kan halen van ongeveer 30 km per uur! Het onthaal in Ejeda was onvergetelijk warm en hartelijk. De vriendelijkheid van de jeugd oh zo aanstekelijk.

In het college van de Paters Assumptionisten hebben de leerlingen rond 4 thema’s projecten gerealiseerd. Watervoorziening is er onmisbaar. Er werden waterpompen hersteld en filters in orde gebracht

 

 

 

 

Het afval vormt een gigantisch probleem in Madagaskar. Werkelijk overal ligt afval. De leerlingen werkten rond milieuverontreiniging, klimaatopwarming, er werd een tuintje aangelegd en insectenhotels gemaakt

 

Een ander zeer belangrijk project betreft gezondheid en hygiëne. In samenwerking met UHasselt werd een onderzoek naar mentale gezondheid uitgevoerd.

 

 

 

 

 

Door lessen te geven over hygiëne en EHBO hopen de leerlingen dat ze een steentje bijdragen aan de plaatselijke noden  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Met heel veel enthousiasme werden er fluitjes gemaakt. Vanaf nu zijn ze overal in Ejeda te horen. Zalig.

 

Daarnaast werd er veelvuldig gebruik gemaakt van educatief materiaal.

 

 

 

 

 

Hoopvol

De projecten werden positief onthaald, maar vooral de warme contacten tussen onze leerlingen en deze van Madagaskar zullen nooit vergeten worden. Samen gezellig samen-zijn, samen zingen en dansen, samen het glas heffen …  het gaf iedereen een zalig gevoel. Het deed vaak de schrijnende armoede en de hoge temperaturen vergeten.

“Hoe slecht de toestand ook is, de Malagassiërs zijn niet mismoedig en blijven hoopvol”, vertelt een reisbegeleider. “Elke dag weer vechten zij voor hun dagelijks brood. Een (mooie) woning is ondergeschikt. De familiale verbondenheid primeert, over generaties heen. Iedereen kent iedereen. Ejeda is een grote speeltuin. Wij hebben ook iets van hen te leren.” Jaak Poncelet besluit: “Deze reis was maar mogelijk dankzij de inzet van vele vrijwilligers en niet in het minst van de Paters Assumptionisten van Madagaskar: hun inzet, vriendelijkheid en behulpzaamheid zijn onbetaalbaar. De leerlingen zijn er alvast zeer rijk van geworden, rijk aan levenslessen, belevingen en ervaringen: die 3 weken zullen blijven leven in het verdere leven van deze jonge mensen.”

 

Impressies & quotes

Arthur:

“Ik heb ondervonden dat het niet vanzelfsprekend is om stromend water, altijd elektriciteit en propere kleren te hebben. De infrastructuur is misschien niet de beste maar het landschap is wel steeds magnifiek. Wat ik er vooral chique aan vind is dat je er, vooral toen we door de ‘savanne’ reden, oneindig ver kunt kijken zonder ook maar iets van menselijke activiteit te zien.”

Minne:

“Wat mij het meest bijblijft is de spirit van de groep. Wij hebben allerlei zotte situaties meegemaakt en unieke ervaringen opgedaan, maar wel allemaal samen als 1 groep. Ik had me nooit kunnen inbeelden hoeveel ik aan hen zou kunnen hebben en ik had nooit deze reis zonder hen kunnen maken. Als ik later (als ik oud ben), aan de Madagaskarreis terug zal denken, zal ik hen het meest van al koesteren. De attentie die ik heb gevoeld was onvoorstelbaar. Zowel onze eigen groep, als de paters, de dorpelingen, … waren immens attent. Er werd constant aan je gevraagd hoe het met je gaat en iedereen zorgt dat je je op je gemak voelt. Dat is namelijk belangrijk voor ons West-Europeanen, als je in een land komt ver van huis, waar de cultuur heel verschillend is.”

 

Josefien:

“De manier waarop we elke keer werden ontvangen, met open armen, was niet normaal. Elke keer voelden wij ons als koningen/koninginnen die door het land werden ontvangen. We hebben alles behalve iets tekort gehad. In dorpen waar kinderen maar 1 maal per dag eten, aten wij 3 keren per dag. Zij vonden dat wij zo behandeld moesten worden, aangezien wij hun gingen helpen, ongelooflijk! Bij de leerlingen was het niet anders: elke keer als ik binnenkwam in de school, bekeken de leerlingen mij alsof ik een of ander bekend persoon was. Iedereen kwam aan ons hangen en vroeg foto’s, precies alsof wij beter waren dan zij. Dat vond ik persoonlijk heel moeilijk om te begrijpen.”

 

Thomas:

“Stel je eens voor: een fictief wonderland, dat zelfs in je gekste dromen niet zou bestaan. Doe dit wonderland x2 in gezelligheid, liefde, verdriet, armoede, natuur en verbazing. Dit is ongeveer 1/4 van hoe ik Madagaskar beleefd heb.”

 

Marinke:

“Madagaskar is een land vol verbazing, cultuur, armoede en nog zoveel meer. De mensen zijn zo ontzettend vriendelijk en respectvol naar elkaar, maar ook naar ons toe: de ongelovige blikken en de mondjes die open vallen wanneer ze een blanke vaza (vreemdeling) zien.

Ze komen allemaal 1 voor 1 stilletjes naar je toe om eventjes te checken of je wel echt bent, hoe we voelen, hoe we ruiken … Mijn favoriete momenten zijn wanneer de kindjes naar ons toekomen om een vuistje te krijgen of eventjes hun babybroertje of -zusje aan ons af te geven. Geweldig om de liefde naar elkaar te zien en te voelen.”

 

Christ:

“Iets dat altijd bij mij zal blijven hangen, is dat als Rune en ik naar en van school wandelden, wij overal fluiten hoorden. Rune, Wouter en ik gaven de les muziek. De leerlingen waren zo gefascineerd door het feit dat ze zelf een fluit konden maken. Het maakt mij blij dat zij niet alleen op school bezig waren met de fluiten, maar ook op straat en thuis.”

Lisa:

“Het is zeer moeilijk om zo een reis te verwoorden of te beschrijven in enkele zinnen, maar wat mij het meest is bijgebleven is de sterkte van de mensen en hoe ze toch altijd kunnen blijven lachen. Ondanks al onze tegenslagen hebben we allemaal met heel de groep er een onvergetelijke reis van gemaakt. Ik ga alle ervaringen en herinneringen die ik hier heb opgedaan blijven koesteren voor de rest van mijn leven.”

 

Thibeau: “Madagaskar is moeilijk te beschrijven omdat er zich hier zoveel dingen afspelen die thuis niet bestaan. Een van deze dingen is de zeer slechte staat van de wegen, waardoor reizen drie maal langer duurt dan thuis. De staat van de weg belemmert ook het transport van levensnoodzakelijke middelen, zoals eten, … . 

Wat wel mooi is om te zien, is dat er mensen zijn die de gaten in de wegen opvullen. Ze vragen hiervoor een kleine vergoeding en nemen op die manier de rol over van de overheid, die moet instaan voor de vereiste restauratiewerken. Door die beperkte inspanningen kunnen mensen toch iets vlotter aan hun benodigdheden geraken.”

 

Marc: “Als arts bezocht ik het ziekenhuis. Het was bijna verlaten: geen arts meer, geen werkbaar labo. Slechts 2 patiënten waarvan 1 oude man die met een infuus van suikerwater en een blaassonde zonder diagnose zijn dood tegemoet ging, omgeven door de familie. In het brousseschooltje droeg een meisje haar babybroertje met een opgezwollen buikje en hield zijn moeder het kopje wat op omdat het de macht niet had het op te houden. En weer voelde ik me zo hulpeloos … .”

 

Rune:

“Voor een arm land als Madagaskar, zijn de inwoners emotioneel rijk. Ze worden erg gelukkig met kleine dingen: dansen, zingen, goeiedag zeggen, dit alles brengt een lach op hun gezicht. De cultuur leren kennen aan de hand van muziek, begint al met ons project: Wouter, Christ en ik maakten fluiten in het college.  De kinderen waren hier dolgelukkig mee. Ook als we van en naar school wandelden, hoorden we kinderen fluit spelen, keer op keer.

Mensen die klaar staan om met je mee te wandelen naar school en je naam op de muur schrijven met een steen, dat is waar ik een warm gevoel van kreeg. Wij stelden ons vaak voor, maar merkten al meteen dat ze al wisten wie we waren. Dat is een gevoel dat ik nooit eerder heb gekend.

Het afscheid nemen van Ejeda gebeurde met een traan en een lach. Het was duidelijk: ze lieten merken dat ik zeker nog mag terugkeren.”