Een oproep van Stef Herckens

Mijn (stief)dochter Sandy, heeft haar portie pech intussen echt wel gehad. In 2003 kocht ze een bescheiden chaletje in Esneux, aan de oever van de Ourthe, om samen met haar vriend Vincent een gezinnetje te stichten. Ze schonk ons twee prachtige kleinkinderen, Louka (mijn petekind) en Yaro (Suzy’s metekind). Beiden kregen een part-time job, zij in de kinderopvang, hij als opvoeder. Ze hadden geen luxe (nodig), kwamen rond met een minimum en waren gelukkig. Tot…enkele jaren geleden het noodlot een eerste maal toesloeg. Bij Vincent, toen 45 jaar, werd kanker vastgesteld, meerdere zelfs. Voor hem, een jarenlange strijd met massa’s chemo en operaties, Voor haar, een strijd met de constante onzekerheid over de resultaten en de zorg voor een zwaar zieke man en de kinderen. Ze stond er alleen voor maar wist zich door deze beproeving te worstelen. Toen een zoveelste, andere, kanker werd vastgesteld en de chemo limiet bereikt was, zag het er somber uit, zeg maar terminaal. In een ultieme poging werd besloten immuuntherapie te proberen. Geen wondermiddel, de kans op slagen was klein maar… hij sloeg aan! Gelukkig werden ze enigszins gespaard van de pandemie maar het sluiten van scholen en enig sociaal leven maakten haar situatie allesbehalve makkelijker. Hoeveel extra tijd Vincent gegeven werd weet niemand maar ze besloten er zo optimaal mogelijk van te genieten: weekend trips met de kids, het huisje opnieuwinrichten, verven, behangen, nieuwe vloer, een reisje boeken, … alles kwam in orde. Tot die dramatische 15de juli van 2021. Het water van de Ourthe hield grote ravageen spoelde alles, echt ALLES (behalve de muren) in een mum van tijd weg. Ze slaagden er in om op hun pikdonker zoldertje enkele spullen en vooral zichzelf te redden, samen met de hond, 3 poezen en een kip met kuiken. Voor de auto, meubels, (was)machines,…, 2 geiten en een 10 tal kippen was het al te laat maar zij zaten veilig. Na een lange dag van onzekerheid, van 4 uur ‘s ochtends tot 22u30 op het zoldertje, werden ze eindelijk gered en kregen wij het verlossende telefoontje. Wegens de onbereikbaarheid van Esneux konden wij pas zaterdag gaan helpen opruimen. Wat ik daar zag trof elke verbeelding en de vraag toen was waar te beginnen. De solidariteit was hartverwarmend groot en met vereende krachten van vrienden, buren, zelfs vreemden werd aan de haast onmogelijke taak begonnen. 4 dagen later was alles, en iedereen, leeg. Buiten 4 muren, een dak, wat kleding en klein elektro is eigenlijk alles weg. De vraag nu is hoe moet het verder? Ze logeren momenteel bij haar schoonbroer die zelf ook water gehad heeft. Massaal werd en wordt er nog steeds langs alle kanten hulp aangeboden aan Sandy en andere getroffenen vooral via facebook: het Rode Kruis van Sint-Truiden, vrienden die de dieren willen opvangen, iedereen die geld en/of goederen wilt storten en een helpende hand, 1000 x dank! Sandy had weinig nodig maar zelfs dat weinige is haar afgenomen. Ze zit nu met een onafbetaald en quasi onverkoopbaar huis dat misschien zelfs onbewoonbaar gaat worden verklaard, geen auto, geen… teveel om op te noemen. Ze moet niet van nul beginnen maar zelfs van min. Hoogste prioriteit nu is huisvesting vinden. Na de beproeving is terugkeren geen echte optie, de onzekerheid dat hetzelfde daar ooit opnieuw gebeurt is een te onbehaaglijk gevoel. Wij zijn alvast begonnen met uit te kijken naar een andere woning, dicht bij werk en de kinderen hun school. Het zal wel gebeuren maar wat en wanneer de staat en verzekeringen tegemoet zullen komen weet niemand. Hoe dan ook, we gaan nog meer steun nodig hebben, veel en snel. Dit is geen gesponsord tv spelletje waarbij je een huis kan winnen maar bittere ernst. Ik kan de wereld dan wel niet redden maar wil bij deze alvast ergens, al is het in eigen familie, mijn steentje bijdragen. Elke donatie, klein en groot, kan een wereld van verschil maken. Alvast uit het diepste van mijn hart, duizend maal dank! Groetjes, Stef

Stef Herckens • 26 juli 2021