Het Vissengat was een onderdeel van de versterkingen rond Sint-Truiden, met een aantal poorten aan de grote invalswegen, torens om de muur en de stad te verdedigen en twee “gaten”.

Onderaan het Comisgat en bovenaan het Vissegat

Het Vissegat

In het middeleeuwse Sint-Truiden was er slechts één belangrijke waterloop, en dat was de Cicindria, in die tijd de plek om de was te doen, water te scheppen, molens te laten draaien, bluswater te halen… een zeer nuttige beek, een levensader die dwars door Sint-Truiden liep. Tot grote ergernis van de Truienaren toen die beek een ondraaglijke stank begon te verspreiden, ingekokerd werd en zorgde voor de ontploffing van de molen van de Abdij. Minder aangenaam dus!

Diezelfde Cicindria stroomde de stad in via het Comisgat en de stad uit via het Vissegat. Dat waren weke plekken in de verdediging van de stad, want die kon je niet afsluiten, en daarom bouwden de Truienaars daar twee versterkte sluissystemen.

De Vissegatstraat heeft in de loop der tijd heel wat bedrijvigheid gekend, en we beperken ons tot de laatste 120 jaar. En we gaan het niet hebben over de geboorte aldaar van twee notoire socialisten, Caroline Gennez en Ludwig Vandenhove.

De Franse werelduurrecord renner bij zijn start

   Wielerpiste
Wist jij dat er aan de Vissegatstraat een wielerpiste gelegen heeft? En niet zomaar een: in 1933 werd er het werelduurrecord verbroken door een Fransman Maurice Richard die het bracht op 44,777 kilometer. Al in 1911 was er al sprake van een piste in de Vissegatstraat. Eigenaar Leonard Hommers liet zich door wielerfanaten en sportafgevaardigden overtuigen om rond de vijvers een aarden piste aan te leggen om voor nog meer vertier te zorgen.

 

 

 

De houten wielerbaan was een van de snelste van Europa

Houten vloer
De Eerste Wereldoorlog verstoorde de pret maar in de jaren ’20 herleefde de piste en Hommers kreeg de hulp van wielerfans die zich in de Sportvrienden verenigden. Zij legden bochten aan, maakten een omheining en een tribune en podium. En er waren om de veertien dagen koersen. De zaken gingen goed: in juni 1924 kochten 1.800 mannen een toegangsticket (vrouwen en kinderen hadden daar niks verloren). Tussen, 1928 en 1931 onderging de piste grote veranderingen. De baan lag er uitstekend bij, maar ze was niet lichtlopend. Een houten ondergrond moest dat probleem oplossen en voor 72.000 frank kreeg de 300 meter lange velodroom een topvloer met als hoogtepunt het werelduurrecord.

Dat was meteen een van de hoogtepunten van de piste want de hoge lonen en taksen en de buitenissige uitkoopsommen om de wielervedetten naar Sint-Truiden te lokken (toen al!) samen met de groeiende interesse voor het voetbal, deden de piste de das om en in 1938 sluit de piste en het hout van de baan wordt verkocht.

Iedereen sprak van zwembad De Piste.

Zwembad
Maar wielrennen was niet de enige sport aan het Vissegat. In juli 1912 werd er een, zwembad van 20 m bij 10 m geopend. Het werd ingehuldigd met een “show” van de Hasseltse zwemclub “Cercle de Natation Hasseltois”, in het schoon Vlaams, die in Hasselt nog geen echt zwemwater hadden. Het Truiense zwembad was het allereerste in Limburg. Dat zwembad, waar de omheining van de piste nog een tijdlang rond stond, werd in de jaren 70 gedempt voor andere sportdoeleinden. Nochtans was er behoefte aan een zwembad in Sint-Truiden. Op sommige dagen telden Pierre-Paul Gennez en Jenny Hommers tot 1.000 zwemmers

Tennisclub Leopold
In 1920 ontstond er op de site namelijk een tennisclub de Koninklijke Leopold Tennisclub en die is steeds in handen gebleven van de familie Hommers tot in 2006 toen de huurders de uitbating op zich namen. Aanvankelijk was het een zeer elitaire club, nu ja, wie speelde er tijdens het interbellum tennis. Maar ze groeide uit tot een populaire club meer 700 leden in de jaren ’80. Het was voor het tennis en de zeven tennisbanen dat het zwembad moEst wijken.

Tot in 2013, toen was het ‘game, set en match’ voor de tennisclub: de tennisvelden moesten wijken voor luxeappartementen en een sporthal. Maar de tennissers vonden opnieuw onderdak aan de sporthal van Sint-Pieter.

Meteen kwam er een einde aan bijna 100 jaar “De Pist”, gedurende al die tijd alleszins het enige pretpark van Sint-Truiden

Vrouwen aan het werk in de lampkesfabriek Atlas

Lampkesfabriek en ‘Wasscherij’
In de Vissegatstraat stond ook de ‘lampkesfabriek’ Altas, een gloeilampenfabriek. De brains achter deze internationaal vermaarde fabriek stond een Joods ingenieur, Egon Suntup, die door de Duitsers werd gedeporteerd naar een van de vernietigingskampen in het Oosten. Op de plek waar ooit de lampesfabriek stond heeft de sociale bouwmaatschappij Nieuw-Sint-Truiden zeven appartementen gezet in 2005.

Maar er was nog meer. In 1934 werd in de Vissegatstraat de eerste ‘Moderne Zelfwasscherij van het Vissegat’ geboren, in moderne taal het eerste (of toch één van) wassalon van de stad.