Wat doet een mens zoal op een zonnige, lentekriebels in de buik veroorzakende zondag? Een heel verschil bij vorig weekend toen het nog stenen uit de grond vroor. Temperaturen die flirten met de grens van 20°, de medemens flirtend met de grens van het toelaatbare, flirtend met de bubbelgrootte, flirtend met de 1.5 meter afstand bij koffie, warme wafel, ijsjes en andere afhaalmekka’s. Ook de beelden gezien van treinen, stations, kuststroken, en andere trekpleisters? Dat was geen geflirt meer maar eerder een regelrechte verkrachting van de bestaande regels. Ja, de media houdt ons gelukkig op de hoogte van al dat moois.

De drang naar vrijheid volgend moet en zal er op uitgetrokken worden. Aangezien wandelen en fietsen gepromoveerd zijn tot nationale covidremedie, waagde ik mij ook aan een uitstapje. Flirtend met de grens van Haspengouw zijn de Platwijers in Zonhoven ideaal gelegen om nog juist in dit mediakanaal die “al het nieuws uit Haspengouw” brengt, te passen. Als het al echt behoort tot ons eigen stukje gouw in Limburg dan zeker tot het vochtig gedeelte. Ik was er, zeg ik met enig schaamrood op de wangen, nog nooit geweest.

(Dat er in Zonhoven geen varkens zitten volgens HBvL was meegenomen. Volgens dezelfde bron zitten er 9000 varkens in Sint-Truiden. Maar dit geheel terzijde en tussen haakjes.)

Men loopt er tussen een massa watermassa’s, bijna wandelen door het water. De immens hoge uitkijktoren midden het natuurdomein beklimmen was voor mij als flirten met het gevoel van hoogtevrees. Maar eenmaal boven is de beloning groot, mooi vergezicht over de natuurpracht. Het was er eigenlijk relatief rustig, in tegenstelling met, ik zeg zo maar iets, het doorkijkkerkje in Borgloon. Om een glimp op te vangen van wat er tussen de regels te lezen valt moest er op de wijze van een goedlopende beenhouwerij een nummertje getrokken worden om aan de beurt te geraken.

Flirten met het mooie weer, het doet iets met een mens.

Met vriendelijke groet,

Het Truierke