De honderdste

Vandaag, beste lezers, toch wel een specialleke: mijn honderdste column. En ja ik hou ze bij en geef ze van in het begin allemaal mooi een nummertje, zodoende. Niet dat ik de bedoeling heb om ze ooit te publiceren, maar de computer houdt die netjes bij voor mij. Ze staan op een keiharde schijf en ook ergens in een wolk vol data.

Wist je trouwens dat de meeste van die honderd columns tot stand komen tussen vijf en zeven  ’s morgens. Gewoonlijk heb ik reeds een paar dagen een idee, en dan gebeurd het: wakker worden om vier uur (nog steeds een heel slechte gewoonte van toen ik nog  ging / moest / mocht werken) en dan beginnen te speculeren, je kent dat wel. Om dan met de kop vol ideeën de pc aan te zetten en er aan te beginnen.

14 april 2017 verscheen de eerste, dus goed vijf jaar geleden ben ik aan mijn ‘carrière’ als columnist begonnen, op vraag van Johnny Put (redactie Belang van Limburg) om, toen nog tweewekelijks, iets over Sint-Truiden te schrijven. Ik dacht toen al: “Zal ik wel genoeg onderwerpen vinden om over te palaveren?” Maar kijk, honderd schrijfsels later is Sint-Truiden nog steeds niet uitgeput in het aanleveren van onderwerpen. Er is natuurlijk wel wat gebeurd in die vijf jaar :

Een zeer geanimeerd politiek toneel waar er op het scherpst van de snee politiek gevoerd wordt, en dan Trudocs die de snee nog net iets scherper slijpt. Welke andere Vlaamse gemeente kan immers pretenderen dat ze op zes maand drie burgemeesters hebben versleten? Leuk om volgen, vooral de vele somtijds grappige, meestal bezorgde en terechte commentaren van het Truiens volk op situaties in de stad. Maar zeer zeker ook een bruisende stad, met veel verenigingen, de leukste cinema en theaterzaal van het land, Sint-Zuiden, de Groenmarkt, de overvloed aan werken en de stormvloed aan nieuwbouw appartementen. Ja in Sint-Truiden is steeds wel iets waarover kan gecolumniseerd worden.

En dan natuurlijk Corona, twee jaar uit ons leven weggerukt, en voor velen voor àltijd uit het leven gerukt. Een vreemde periode die niemand ooit kon voorspellen, een periode die voor ons allen onvoorstelbaar was. Wel heel veel vrije tijd, lege agenda’s, verenigings- en sociaal leven dat stil viel. Quasi lege Goed Nieuws en Buurtkranten. Veel tijd om columns te schrijven, echter weinig om over te schrijven.

Intussen bewijzen de ontelbare variaties op de zin “Eindelijk, na twee jaar terug…” aan het begin van tal van artikels, dat evenementen terug volop kunnen en mogen. Dat stemt ons toch hoopvol voor de toekomst. En met diezelfde hoopvolle toekomst voor ogen hoop ik zelf nog lang en veel te mogen/kunnen schrijven over ons geliefd Sint-Truiden.